Lieve Martine
Oranje Nassaulaan 31
1075 AJ Amsterdam
Amsterdam , 24 oktober 1996
Lieve Martine,
Naar aanleiding van het telefoongesprek donderdag 24 oktober met Miek Hehenkamp, sturen
wij jullie een brief met achtergrond informatie over Giesbert Nijhuis.
Giesbert is nu zevenentwintig jaar oud. Op 23 december 1995 kreeg Giesbert een auto-ongeluk waarbij zijn nekwervels zijn verschoven. Hierdoor heeft hij een bijna volledige
dwarsleasie (Voor de kenners een c3/4 dwarsleasie: tussen de derde en de vierde nekwervel)
opgelopen. Het ongeluk gebeurde toen hij met zijn band de Screamin'Abdubs op tournee was
in Frankrijk. Op de terugweg naar Nederland sloeg de bus over de kop, een ongeluk waarbij
de rest van de band ongedeerd bleef maar dat Giesbert ternauwernood overleefde. Hij is
sindsdien vanaf zijn schouders geheel verlamd. Giesbert heeft kort in het ziekenhuis gelegen
en woont sinds januari 1996 in het Revalidatie Centrum Amsterdam.
De situatie waarin hij zich bevindt, is bijna onvoorstelbaar. Hij kan alleen nog maar zijn hoofd
bewegen. Hij is volkomen afhankelijk van hulp in alles wat hij doet en heeft vierentwintig uur
per dag verzorging nodig.
Je kunt je er het volgende bij voorstellen: je ligt s nachts in bed en er landt een mug op je
gezicht, je kan hem niet wegslaan. Je wilt je deken omhoog trekken omdat je het koud hebt,
en je moet er iemand voor bellen. Of je moet twintig minuten wachten voor dat iemand van de
overbezette verpleging in je ogen kan wrijven omdat die pijn doen. En dit zijn nog maar hele
kleine zaken.
.
Giesbert in het ziekenhuis
Hij kan zich in een rolstoel voortbewegen die hij met zijn kin en mond kan besturen. Heel
langzaam begint hij een klein beetje te berusten in zijn situatie, maar van acceptatie is geen
sprake, eerlijk gezegd weten wij niet of het accepteren van zo'n handicap uberhaupt wel
mogelijk is. Voor zijn ongeluk, 'in zijn vorige leven' zoals hij het zelf noemt, was Giesbert
fotograaf, grafisch ontwerper, tekenaar en toetsenist. Hij speelde ook gitaar, schilderde,
ontwierp tatoeages, componeerde muziek, maakte animatiefilmpjes, dacht na over filmregie
en wilde storyboards maken. Na zijn opleiding heeft Giesbert zich met veel enthousiasme op
het zelfstandig ondernemerschap als fotograaf en tekenaar gericht. Toen het ongeluk
gebeurde veranderde in ‚‚n klap zijn hele leven. Alles waar hij zich creatief in kon uiten werd
onmogelijk.
Na de eerste maanden van crisis waarin hij alleen maar dood wilde, kwam een periode van
revalidatie, waarin hij zich nu nog bevindt. Langzaam kreeg Giesbert de voorzichtige
gedachte dat het leven ook op deze manier de moeite waard zou kunnen zijn. Hij kreeg van
een vriend een oude Macintosh computer te leen die hij met een zendertje op zijn hoofd en
een rietje in zijn mond kan besturen. Op deze computer kan hij zijn oude foto's inscannen en
bewerken en kan hij grafische ontwerpen maken, zoals logo's en tekeningen. Ook kan hij een
dagboek bijhouden en proberen iets van zijn emoties van zich af te schrijven. Deze computer
is echter zeer beperkt. De computer heeft bijvoorbeeld alleen een zwart-wit monitor en geen
printer zodat Giesbert illustraties op de gok moet inkleuren en nooit iets kan printen. Ook
ontbreekt de mogelijkheid om te internetten', wat een belangrijk gemis is. Met internet is een
handicap niet beperkend, en ben je in staat om contact te maken met mensen uit de hele
wereld.
.
Giesbert's oude band de Screamin' Abdubs in het revalidatiecentrum
Helaas is de computer die Giesbert nu gebruikt te leen en heeft de eigenaar hem binnenkort
zelf weer nodig. Zonder deze mogelijkheid blijft er voor Giesbert bijzonder weinig over.
Omdat het voor Giesbert vrijwel onmogelijk is om naar buiten te gaan bestaat zijn wereld
momenteel uit het ontvangen van bezoek van familie en vrienden en uit zijn activiteiten op de
computer.
Om een indruk te geven van het leven in het revalidatiecentrum sturen wij een korte video-impressie mee. Giesbert woont hier al bijna een jaar, maar het is niet mogelijk om een eigen
kamer te hebben. Privacy is daar een onbekend begrip. Er heerst een beladen sfeer, omdat
iedereen die daar woont een zwaar proces van acceptatie en frustratie doormaakt. De
verveling en eenzaamheid zijn er letterlijk voelbaar.
Giesbert heeft zich ingeschreven voor een plaats in "Het Dorp ", een woongemeenschap voor
gehandicapten. Hij kan daar terecht, maar er is een wachtlijst vam tenminste anderhalf jaar.
"Het Dorp" ligt in Arnhem, een stuk verder weg van zijn vrienden en zijn vertrouwde
omgeving. "Het Dorp" is echter ingericht op een zo zelfstandig mogelijk leven, terwijl het
revalidatiecentrum logischerwijs alleen op revalidatie is ingesteld.
Er is geinventariseerd (Deze lijst is inmiddels in jullie bezit) wat Giesbert aan hard- en
software nodig heeft om in grotere mate zelfstandig en zinvol aan het leven deel te kunnen
nemen. Met zo'n computer kan hij weer ontwerpen, tekenen, schrijven, en zelfs weer muziek
maken en componeren. Hij heeft nu al opdrachten om logo's en illustraties te ontwerpen. Met
de juiste apparatuur kan Giesbert zelfs voor een deel in zijn eigen onderhoud voorzien, en
zich een volwaardig deelnemer aan de maatschappij voelen.
Giesbert is een opgewekte, positieve, zeer intelligente en gevoelige jongen. Hij weet precies
wat hij wel en wat hij niet wil. Het is niet zo dat hij door zijn handicap minder eisen aan
zichzelf stelt. Bij hem op bezoek gaan is een plezier en nooit iets dat je doet uit medelijden.
Hij is absoluut niet zielig, maar hij heeft het wel heel zwaar. Daar kan hij heel goed over
praten, je kan heel erg met hem lachen, maar ook heel goed met hem huilen. Hij heeft nog
een hele lange weg te gaan in het proces van revalidatie en acceptatie. Met moed en
doorzettingsvermogen heeft Giesbert al veel bereikt . Echter, alle voor ons normale dingen
kosten hem duizend maal meer energie dan vroeger. Alleen al zoiets simpels als het krijgen
van een tafel om zijn computer op te kunnen zetten heeft hem drie maanden tijd gekost. Hij
wordt snel moe en kan niet heel hard praten omdat hij nog maar eenderde van zijn
longfunctie heeft. Ondanks alles zit hij vol levensenergie.
Jullie begrijpen inmiddels wel waarom deze computer voor Giesbert essentieel is. Zonder
deze mogelijkheden beschouwt Giesbert zijn leven als weinig zinvol. De kosten van de
apparatuur zijn echter hoog en worden niet (behalve bepaalde kleine onderdelen) door het
ziekenfonds vergoed. Er is een begroting gemaakt van ruwweg dertigduizend gulden. Omdat
hij zelf niet in staat is om de lange en bureaucratische weg van fondsen en subsidies af te
leggen, hebben wij als vrienden besloten om iets te ondernemen. Het zou toch absurd zijn als
Giesbert door geldgebrek zo'n belangrijk hulpmiddel niet zou kunnen krijgen. Wij hebben
meerdere actieplannen bedacht (Onder andere is via een benefietconcert van afgelopen juni
geld ingezameld voor Giesbert, waarvan hij een stereoinstallatie heeft gekocht die hij zelf kan
aansturen). Wij zijn overtuigd dat 'Lieve Martine' veel meer zou kunnen bereiken, ook omdat
een televisie-uitzending voor mogelijke sponsors aantrekkelijk kan zijn. Jullie begrijpen
misschien ook wel dat wij Giesbert ontzettend graag willen verrassen, maar er tegelijkertijd
zeker van willen zijn dat het ook echt gaat lukken. Voor hem zal dit een dermate grote en
emotionele onderneming worden dat we hem niet willen teleurstellen.We zouden ontzettend
blij zijn met jullie hulp en hopen zo snel mogelijk iets van jullie te horen.
Met veel groeten,
Tamara Miranda, Eric van Nimwegen, Dorrit Nijhuis en Marc Hanou.
|